UTinWin

Ik hoor over de mogelijkheid om van Bagan naar Mandalay met de boot te gaan. Er is een langzame en een snelle boot. De langzame is 15 dollar en de snelle 40. Ik kies voor de langzame en informeer in het hotel. Om 5 uur in de ochtend vertrekken en aankomen om 9 uur in de avond lijkt me prima en de volgende ochtend om 4.30 uur loop ik richting de ‘haven’. Daar aangekomen blijkt dat de boot niet dezelfde dag om 9 uur ’s avonds aankomt, maar de volgende dag om 4 uur ’s middags. Een verschil van 19 uur, oeps. Ik twijfel. De snelle boot ligt ernaast en ik kan ook altijd nog een bus pakken die er maar 7 uur over doet. Nee, ik wil iets ervaren, iets dat niet zo standaard is en ik besluit de langzame boot te nemen.

Ik zoek een plekje op het houten dek en op dat moment zijn er nog ongeveer 8 andere mensen op de boot. Ik ben de enige toerist. De andere toeristen zitten namelijk op de snelle boot. We gaan varen en ik slaap nog wat bij op de houten vloer. Er zijn geen bedden. Als ik weer wakker wordt komt er een man naar me toe, die een klein beetje Engels spreekt. Zijn naam: UTinWin. Hij komt naast me zitten en vertelt over zijn familie. Hij heeft 4 dochters en vermeldt er duidelijk bij dat hij géén zoon heeft. Ik merk dat hij hier enorm mee zit. Maar echt. Hij stoeit al met de gedachte van ‘waarom’ hij geen zoon heeft sinds de geboorte van zijn jongste dochter, ik schat zo’n 25 jaar geleden. Elke dag houdt dit hem bezig en hij is benieuwd naar mijn theorie hierover. Ik moet goed nadenken over wat ik ga zeggen en dan is de kans dat hij echt begrijpt wat ik bedoel ook nog eens klein. Ik probeer hem uit te leggen dat in het land waar ik vandaan kom geen onderscheid wordt gemaakt tussen dochters en zonen. Dat het hebben van 4 dochters prachtig is. Het gesprek eindigt met een onvoldaan gevoel voor ons beiden denk ik.
In de middag komt UTinWin weer naar me toe en wederom vertelt hij dat hij geen zoon heeft en dat hij niet begrijpt waarom. Dat hij verdrietig is. Hoe zou dat toch moeten zijn voor zijn dochters? Voelen zij zich wel gewenst? En heeft zijn vrouw dezelfde ergernis hierover? Wederom wil ik hem op het hart drukken dat het niet erg is dat hij geen zoon heeft en dat hij dankbaar moet zijn voor de 4 dochters die hij heeft.

Net als alle andere mensen op de boot heeft UTinWin ook zijn eigen eten meegenomen. Rijst en verschillende query’s, salades, in verschillende metalen bakjes die je gemakkelijk op elkaar kan klikken en zo mee kunt nemen. Hij deelt alles met me, evenals zijn vriend op de boot. Hij hoeft er niks voor terug, hoe arm hij ook is. Hij vertelt over hoe ooit zijn huis afbrandde en hij zijn diamanten trouwring verloor. En hoe hij niks meer had en alles weer moest opbouwen. Nee, natuurlijk is hij niet verzekerd tegen brand. Na het eten leggen we aan bij een dorpje, waar de boot zal blijven liggen gedurende de nacht. UTinWin nodigt me uit voor thee in een restaurantje aan wal. Ik ga mee en na het eten wandelen we wat om ons vervolgens in het gras neer te laten ploffen en naar de sterren te kijken. En weer begint hij: “waarom denk je dat ik geen zoon heb?” Het begint nu eigenlijk een beetje vervelend te worden, maar ik heb het zo met hem te doen. Ik wou dat ik hem een antwoord kon geven om zijn piekeren te stoppen, maar ik denk dat het onmogelijk is. Uiteindelijk deelt hij zijn eigen theorie met me. Of althans, hij probeert het, maar ik kan hem niet volgen. “I have only 4 inch”, zegt hij. Ik begrijp hem niet en vraag hem wat hij bedoelt. Hij herhaalt en wijst ondertussen naar zijn penis. Ik ga er vanuit dat ik hem verkeerd begrijp en vraag nogmaals om opheldering. Het kwartje valt op een gegeven moment (wat laat), maar ik heb z’n gedachtegang door. Hij denkt (oprecht) dat hij geen zoon heeft omdat hij een te kleine penis heeft, van maar 4 inch.
Inch, inch, hoeveel is een inch eigenlijk? Er is een verschil tussen de Amerikaanse en Engelse inch, maar ik weet ze allebei niet. Ik ga er vanuit dat hier de Engelse inch wordt gebruikt, gezien de koloniale historie. Maar ik heb echt geen idee en het is niet dat ik even kan Googlen, hier in het gras, ergens ver verwijderd van de beschaving. Arme man. Hoe kan ik hem toch helpen?

Ik moet natuurlijk lachen, maar het is zo tragisch. Ik zeg hem dat dit niet de reden is en dat hij net zo goed 4 zoons had kunnen hebben. Het lukt me verre van hem te overtuigen en hij vraagt me “how many inch do you have?” Wat?! Hoor ik dit goed? Wil hij echt weten hoe groot mijn penis is? Alsof dat enig verschil maakt. Ik heb namelijk ook geen zoons of dochters, dus zijn theorie kan helemaal niet getest worden of statistisch onderbouwd (n = 1…). Een naar gevoel bekruipt me, maar nog steeds overheerst mijn gevoel van medelijden met hem. Ik wil hem best antwoorden merk ik, al is het om hem gerust te stellen, maar het is niet mogelijk. Ik weet niet hoeveel een inch is en probeer hem dit uit te leggen. Ik vertel hem dat wij in Nederland centimeters gebruiken, maar hij heeft hier nog nooit van gehoord, dus hij vraagt maar door: “how many inch you have?” Ik weet het niet, ik wil het niet weten, ik wil het niet zeggen, ik wil hier weg. Ik voel me raar. Maar er wordt nog een schepje bovenop gedaan. Want als hij doorheeft dat ik het niet weet, komt de winnende vraag:

“can I hold it?”

What the fuck overkomt mij??? En waarom?? Ik doe zo mijn best en dit is de vraag die ik krijg?!! Arme ik, arme UTinWin, arme situatie. Ik probeer er toch maar een beetje om te lachen van binnen. Ik zeg hem dat hij hem niet mag vasthouden. Hij smeekt me om niet boos te zijn. Ik stap op en ga terug naar de boot en zoek mijn plekje op het dek op om te gaan slapen. Dat slapen lukt niet. Wat voel ik me opgelaten. Af en toe schijnt er vanuit de hoek van UTinWin nog een zaklamp mijn kant op. Brrrrrr, wat een slechte nacht ga ik tegemoet.