Garry Wiles, legend

Mijn eerste dag alleen, net na mijn vertrek uit San Francisco kom ik aan in hostel Nomadas in Merida, Mexico. Even herstellen aan het zwembad, na mijn lange reis. Ja, dit hostel a 6 euro per nacht, heeft een fantastische tuin met een groot zwembad, salamanders en een vijver met een schildpad. In het zwembad is waar ik hem als eerst ontmoet, een opvallend figuur vol tatoeages en ook niet onopvallend: een grote baard. Niet zo'n laffe, perfect getrimde baard. Nee, een baard waarvan je denkt: "zo, dat is nog eens een baard!" Waarom zou hij die nou weer hebben? En al die tattoos? Wat is het verhaal achter deze excentrieke kenmerken? Ik besluit dat het geen beleefde eerste vraag is, dus stel een andere, zeer suffe en voor de hand liggende vraag: "waar kom je vandaan?" Man oh man, want een kneuzige vraag. "From England, what about yourself? Amsterdam?" Ik vraag hem waarom hij dat denkt en hij wijst naar m'n bovenarm, waar nu toch al 10 jaar het wapen van Breda zichtbaar is. Tja, misschien had ik alleen voor de tekst moeten kiezen...

"I am Garry, nice to meet you". Garry, mijn eerste nieuwe vriend sinds dat ik alleen reis. Hij spreekt echt mooi Engels, wat hij zelf "the Queens English" noemt. Soms is het echt heel moeilijk te volgen, maar hij weigert anders of duidelijker te spreken. Er vormt zich die dag meteen een leuke groep met een Fransman (Thibaud), twee Francaises (Valentine & Lisa, die echter los van elkaar reizen, want volgens mij mogen ze elkaar helemaal niet), een Romeense (Ada) en een Duitser (Johannes). Garry (38) is de oudste van het stel en ontpopt zich onbewust als een soort vaderfiguur van mijn nieuwe 'familie'. We hebben een goede klik denk ik, al duurt het even voordat ik echt wat meer ontdek over zijn persoon. Hij houdt dingen uit zichzelf wat op de oppervlakte, maar is allesbehalve saai. Hij lult veel en brengt veel humor in de familie. Humor, hou ik van!

Dat Garry zich oppervlakkig houdt is normaal denk ik. Er zijn weinig mensen die zich, in zo'n gemengde groep die je net kent, openstellen. Dat doe ik ook niet. Toch hoop ik dat ik Garry beter zal leren kennen. Ik verwacht een ongewoon verhaal bij hem. Het zijn z'n ogen die spreken: zachtaardig, vriendelijk, betrouwbaar en met bagage, hij heeft duidelijk bagage.

Na enkele dagen Merida gaat iedereen zijn eigen weg. Er wordt afscheid genomen, maar velen zullen elkaar terugzien. Ik ga alleen verder richting de Caribische kust: Tulum. Na twee dagen strand en een dag vol regen neem ik een nachtbus naar Palenque. Ik kom om 6 uur in de ochtend aan en pak direct een taxi naar El Panchan in de jungle. Inchecken en een paar uurtjes slapen. Ik deel een kamer met een Avi uit Israel en na het ontbijt zullen we de ruines gaan bekijken. Niet geheel onverwachts (we haden wel wat contact gehouden via Facebook) zit hij daar al bij het ontbijt, Garry. Hij was doorgereisd met Thibaud en waakt over hun spullen, want Thibaud is naar de ruines. Garry onderneemt niet veel. Hij heeft misschien al veel gezien. In Merida, als we met de familie iets moesten regelen, dan was zijn tekst: "I'll keep the ford", wat simpelweg betekende dat hij op zijn stoel bleef zitten en de rest het werk doet. Tja, met zo'n baard dwing je dat ook wel af.

Bij het ontbijt drinken we samen koffie en Garry vertelt over zijn plan die middag naar San Cristóbal te gaan. Mijn idee is nog steeds om met hem te reizen, dus ik spreek af dat ik een dag later zal volgen, nadat ik de ruines heb gezien. Die dag worden twee dagen, want onderweg blijf ik even hangen in Agua Azul, de mooiste plek die ik tot dat moment heb gezien.

Ondertussen heeft Garry zich herenigd met Valentine en is Loise (de beste vriendin van Valentine die in Guardalajara studeert) aangesloten. Loise en Valentine is een duo apart en over hen zal absoluut mijn volgende verhaal gaan. Doordat ik een dag later kom dan gepland mis ik hen net (ze zijn naar Flores, Guatemala). Garry wacht trouw op mij, we lullen weer veel en brengen twee dagen door in San Cristóbal. Dan besluiten we de twee Fransaises achterna te gaan. Op naar Guatemala!! En tevens het echte begin van mij en Garry als duo. Niet het allerbeste duo om te reizen denk ik...

Zonder ons echt te laten informeren kijken we naar de kaart en besluiten dat de beste manier om Guatemala in te gaan en tevens de snelste manier om in Flores te komen via Benemerico de las Americas is. We hadden alleen niet bedacht dat we op de kaart niet kunnen zien of wegen van asfalt zijn en of er bergen zijn. Oeps. De eerste dag vertekken we rustig uit San Cristóbal na een kater te hebben uitgeslapen en vistaco's als brunch te hebben genoten. We nemen een Colectivo (een volgepropte minibus) naar Comitan. Tijdens deze reis van ongeveer 3 uur vertelt Garry me over zijn vriend die op deze dag 4 jaar geleden zelfmoord pleegde. Hij denkt aan hem en ik denk automatisch aan mijn vriend Felipe, die hetzelfde overkwam. Overkwam? Ik weet het niet. Voor zoiets kies je niet echt denk ik. Het eerste stukje bagage denk ik en zware kost. Als Garry me vervolgens vertelt dat hij daarnaast nog drie jeugdvrienden heeft verloren (twee aan een auto-ongeluk, afzonderlijk van elkaar en een verdronken) vraag ik me af hoeveel impact zoiets moet hebben. Rillingen gaan over mijn rug.

Aangekomen in Comitan komen we erachter dat we niet nog dezelfde dag naar Guatemala kunnen gaan, maar de volgende dag gaat er een rechtstreekse bus naar Flores om 15.30 uur. Prima! Avondje Comitan, wat zal dit ons brengen?! We gaan naar het centrale plein en zoeken het eerste beste terras op om een Corona te drinken. We kijken onze ogen uit. Comitan is anders dan wat we tot un toe hebben gezien in Mexico. Erg schoon, mooi en de mensen zien er zeer verzorgd uit. Het is dan ook de vooravond van Semana Santa (heilige week voor Pasen) en 's avonds wordt er muziek gemaakt en gedanst. Maar niet alleen wij kijken onze ogen uit. Blijkbaar komen er niet zo veel toeristen in dit plaatsje, want we worden aangekeken alsof we van een andere planeet komen, erg vermakelijk.

Garry vertelt wat meer over zijn vriend en op het moment dat hij Wifi heeft blijkt de vader van zijn vriend die we herdenken, vandaag te zijn overleden na een lang sterfbed en een gevecht tegen kanker. Wat ironisch, wat mooi ook. We besluiten dat dit zo heeft moeten zijn en het hier geen toeval betreft. We proosten, op nieuwe vriendschap en zeker ook op oude vriendschap.

We vinden een goedkoop hotelletje en eten wat aan het centrale plein, waar Garry zich ziek begint te voelen. Enkele uren later begeef ik me ook om de 30 minuten naar het toilet... KUT VIS TACOS!!! Wie eet er ook vis in een stad honderden kilometers van de zee?! Leermomentje. Pijnlijk leermomentje, want de 4 dagen erna eet ik niet en mijn maag blijft moeilijk voor een week. We worden wakker, maar hebben eigenlijk geen zin om te reizen. Zeker niet in een klein kutbusje zonder toilet, maar we doen het toch. Aangekomen bij het busstation blijkt er helemaal geen rechtstreekse bus te gaan naar Flores. Althans niet die dag. Garry en ik spreken allebei geen woord Spaans, maar 'manana' dacht ik nog wel te begrijpen. Ik weet nog steeds niet of het nu ' overmorgen' in plaats van ' morgen' was, of dat het 3.30 in de ochtend (tevens manana) was ipv in de middag. Er gaat wel een busje naar Benemerito de las Americas en deze pakken we. Er volgt een hel van zes uur in een 10-persoons bus met 15 personen. Daarbij is de bus gemaakt voor Mexicanen met een gemiddelde lengte van 1.60 meter. Garry is dat ongeveer, maar ik heb het erg lastig met mijn 1.86 meter. Geen airco, 35 graden, allebei ziek.

We komen rond 18.00 uur aan op de plaats van bestemming. Een soort Westernachtig dorpje waar we ons allesbehalve thuis voelen. Het enige wat ik nog wil is water drinken en slapen en hopen dat de dag erna beter is. We vinden het enige hotelletje in het dorp aan de overkant van de straat, maar iedereen is naar de kerk, dus we moeten anderhalf uur wachten. Uiteindelijk krijgen we een kamer, waarmee een Nederlandse gevangeniscel een paradijs is (inderdaad, dat weet ik uit ervaring). Ik ga liggen en val direct in slaap. We weten nog steeds niet hoe we nu in Guatemala moeten komen. De volgende ochtend voelen we ons wel iets beter, maar nog steeds beroerd. Met gebrekkig Spaans komt Garry erachter dat we een rivier moeten oversteken en dan een bus kunnen pakken naar Flores. Zo gezegd zo gedaan. We nemen een taxi naar de rivier, laten ons naar de overkant varen en daar moeten we nog ongeveer 2 uur wachten op een busje. Geen officiele grensovergang, maar we zijn er: Guatemala!

Het is erg warm, dus we zoeken een plek in de schaduw. Los van ons laatste plaatsje in Mexico voelt Guatemala direct anders aan. Niet veilig, op je hoede zijn. Ik gaf al aan dat Garry en ik niet het beste reisduo zijn. We spreken beiden geen Spaans en zijn denk ik ook allebei een tikkeltje naief. We worden aangesproken door een kerel uit Honduras, Carlo. Eindelijk iemand die Engels spreekt. Carlo was op zijn weg terug naar huis omdat hij de grens naar de VS niet heeft kunnen oversteken. Geen visum, tot ziens. Hij legt ons uit dat we het beste ter plaatse ons geld kunnen wisselen van peso's in Quetzales. De man waarbij we dit moeten doen, was net even de hoek om. We geven ons geld aan Carlo en hij loopt de man achterna. Een veld in vol wietplanten. Als hij uit zicht is kijken Garry en ik elkaar aan en vragen elkaar of dit nu wel zo slim is. Verlies accepteren? Nee, Carlo kan nooit ver zijn, want dan zou hij de rivier moeten oversteken. Ik ga kijken bij de rivier en zie hem daar. Ik weet niet of hij er vandoor wilde gaan, maar hij ziet mij ook en loopt mee terug naar Garry waar ondertussen de Man van het Geld ook terug is. Carlo wisselt ons geld voor een eerlijke prijs. Hij vraagt ons hem te helpen, omdat hij niks heeft. Geen geld, geen eten. Ik geef hem water, een banaan en wat crackers. Garry en ik besluiten om zijn busrit naar Flores te betalen.

Ineens schrikken we op van twee wilde koeien die onze richting op rennen met erachteraan ongeveer 8 kerels gewapend met pistolen en machinegeweren. Een van de koeien rent tegen een paal en gaat direct knock-out. Even denk ik dat ze hem ter plekke zullen afmaken en ik wil dit filmen. Ik pak mijn IPhone, maar besluit hem snel weg te stoppen als ik al die gasten zie kijken. Ze komen naar ons toe. Garry voelt zich erg ongemakkelijk, net als ik trouwens. Die gasten blijken gelukkig redelijk vriendelijk en leggen ons uit dat iedereen op het platte land in Guatemala gewapend is, maar dat we niet hoeven te vrezen. Ze bieden ons wiet aan, we slaan af. Carlo prijst zich gelukkig met twee handen vol van het groene goud. De bus arriveert een uur te vroeg, we stappen in en vertrekken. Ik uit mijn vreugde, maar Garry wil er niks van weten. "Not before we get to Flores you will see me smiling mate", zegt hij.

Na drie uur op een zandweg komen we eindelijk aan bij asfalt en ineens zijn we er: Flores. Daar, waar Valentine en Loise al 3 dagen op ons aan het wachten zijn. We arriveren in hostel Los Amigos. Een paradijs na de afgelopen twee dagen hel. Ik voel me nog steeds slecht, maar ben zo blij dat we er zijn. We checken in en vragen of de twee Franse meisjes er nog zijn. Het lijkt erop dat ze uitgecheckt zijn. Fuck, dit meen je niet! Maar ineens, 10 minuten later zijn ze er na een dagtripje Tikal; wat een vreugde!

Omdat Garry en ik nog altijd zwak zijn blijven we twee nachten in dit hostel. Het plan erna was verder te gaan in Guatemala, maar ineens verandert dit en vertrekken we naar Caye Caulker, Belize. "GO SLOW" is de zinsspreuk van Caye Caulker. En de mensen daar gaan echt langzaam. Ineens een heel andere wereld, waar men Engels spreekt en Reggae uit de speakers komt. We verblijven hier vier dagen en Garry vertelt meer over zijn leven. Op zijn veertiende verliet hij zijn ouderlijk huis. Sindsdien heeft hij niet echt een familie meer. Voor hem heeft de naam ' familie' die we gaven aan de groep in Merida een heel andere betekenis. Een echtere betekenis. Hij reist al jaren af en aan en ondanks dat hij wel een thuis heeft, het ’idyllische’ St. Neots in Cambridge, benoemt hij de mensen die hij ontmoet tijdens zijn reizen als zijn familie en hij meent dit ook. Hij vertelt over zijn jeugd en hoe hij en zijn vrienden, broers en de meer jongeren uit het dorp de gigantische skateramp hebben afgebrand. Deze zou enkele dagen later door de gemeente worden afgebroken. "I mean, yeah, we spent our whole childhood there. We are not going to let some government cunt take down our ramp with a bulldozer. We will fucking burn it down ourselves." Hij noemt St. Neots (niet ver van Londen) het meest geweldadige dorp van Engeland. Tenslotte komt de enige persoon uit de historie die ooit een lid van de Koninklijke familie heeft vermoord er vandaan. Als buitenstaander wordt je er schijnbaar zonder pardon het cafe uit geslagen. St. Neots ligt toch echt in Cambridge en dat staat bekend als de koude kak van Engeland. Garry legt uit: ” Indeed, Cambridge has many posh people. And all the posh have people working for them. Cleaning toilets, cook, wash up, etc. All this scum of Cambridge united and went to live in St. Neots.”

Een avond na de nodige biertjes vertelt hij eindelijk over zijn baard en zijn verslaving aan tattoos (hij zette de eerste op zijn handen toen hij 16 was). De baard is ontstaan na een piratenfeestje en nooit meer verdwenen. “Just look at banknotes, many great people in history have beards. “ Geen speld tussen te krijgen. Behalve als iemand verwijst naar de kertsman, want daar wil hij niks van weten: “Fuck you father Christmas, you never gave me anything I asked for.”

Heerlijk, hoe hij verhalen kan vertellen. Op een lompe manier en ik denk ook dat veel dingen lomp waren. Maar toch zie ik in hem een goede kerel, beschaafd en wellicht met wat pech in zijn leven. Hierdoor is hij sterk en lijkt hij van elke dag optimaal te genieten. Ik zag het bij het zwembad in Merida en ik zie het elke keer weer: die hondenogen die spreken. Ik zou hem mijn leven toevertrouwen, echt waar.

Na Caye Caulker keren we terug naar Flores en scheiden onze wegen. Garry gaat verder richting Mexico stad om terug te vliegen naar Engeland. Ik ga verder met de twee Francaises. We drinken een laatste biertje en proosten nog een keer op oude vriendschap, maar zeker ook op nieuwe vriendschap.

Noot:

Ik schrijf dit verhaal drie weken nadat Garry en ik afscheid namen. Waarom dit zo lang geduurd heeft zal ik uitleggen in mijn volgende verhaal. Ik kan wel zeggen dat ik Garry oprecht mis en we nog steeds contact hebben. Ik weet zeker dat we elkaar weer zullen zien. Garry, dankjewel maat, het was fantastisch!